Pomme Chan : ศิลปะที่หล่อหลอมชีวิต และทำให้เข้าใจตัวเอง

บางคนใช้วิธีการเขียนเพื่อระบายความรู้สึกในใจ แต่สำหรับ ‘ธัชมาพรรณ จันทร์จำรัสแสง’ หรือที่คนในวงการศิลปะรู้จักในชื่อ ‘Pomme Chan’ Founder & Design director ของ Happy People Studio เธอใช้การวาดภาพสะท้อนความคิดของตัวเอง

เธอคือคนที่ออกแบบฉลากน้ำ Purra และเป็นคนไทยที่อยู่เบื้องหลังโปสเตอร์รางวัลออสการ์ปี 2015  ถึงจะเป็นแบบนั้น ความสำเร็จก็เกิดขึ้นด้วยสุขภาพและความสัมพันธ์กับคนใกล้ตัว

จนมาถึงวันนี้ที่งานไม่ใช่สิ่งสำคัญอันดับแรก และเธอยังใช้ชีวิตและทำงานศิลปะไปได้พร้อม ๆ กัน 

นี่คงเป็นความมหัศจรรย์ของคำว่า ‘ศิลปะ’ ที่มอบบทเรียน และทำให้คนคนหนึ่งเติบโตและเริ่มเข้าใจตัวเอง

ค้นหาตัวตนบนความพยายามอย่างไม่ลดละ

ปอมเรียนจบเอกการออกแบบภายใน คณะมัณฑนศิลป์ มหาวิทยาลัยศิลปากร และเคยทำงานด้านกราฟิก แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะไปเรียนต่อสายกราฟิกที่อังกฤษ จนค้นพบว่า สิ่งที่เธอทำได้ดีและสนุก คือ การทำงานภาพประกอบ 

หลังเรียนจบเธอก็มุ่งที่จะทำงานด้านนี้ แต่ชีวิตมันไม่ง่าย ตอนนั้น เธอเป็นเพียงศิลปินโนเนม เธอจึงทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านอาหารในอังกฤษควบคู่ไปกับการใช้เวลาหลังเลิกงานวาดรูปทำพอร์ตโฟลิโอของตัวเองให้พร้อมสำหรับยื่นให้เอเจนซี่ที่ดูแลศิลปิน

“ตอนนั้นเหมือนคนที่มี 2 ชีวิต 12.00 - 21.00 น. ขายเครื่องสำอางในห้าง บางที 22.00 น. ถึงเที่ยงคืนไปเดินเสิร์ฟดริ้งในผับ เสร็จแล้วกลับบ้านมาวาดรูปไปจนถึง 02.00 - 03.00 น. แล้วก็ตื่นมาทำลูปแบบนี้อีกไปเรื่อย ๆ”

ปอมใช้ชีวิตแบบวนลูปอยู่ 2 ปี เงินที่เคยมีก็เริ่มน้อยลง เธอเลยเลือกเดินเข้าธนาคาร กู้เงินมาจำนวนหนึ่งเพื่อทำงานศิลปะอย่างจริงจัง จนสุดท้ายความพยายามของเธอก็เป็นผล เมื่ออาร์ตไดเรกเตอร์คนหนึ่งเผอิญไปเห็นโปสเตอร์ที่เธอเป็นคนออกแบบ ทำให้เธอก้าวเข้าสู่การเป็นนักวาดภาพประกอบเต็มตัว 

แต่นั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้น… เพราะวงการศิลปะมันเต็มไปด้วยการแข่งขัน ทั้งการยื่นพอร์ตโฟลิโอให้กับเอเจนซีที่ดี หางานที่ตรงกับสไตล์ของศิลปิน และสามารถทำให้ผลงานของศิลปินคนนั้นเป็นที่จดจำ  

มากกว่านั้น ปอมบอกว่า การเป็นนักวาดภาพประกอบไม่ได้เป็นเหมือนนักร้องที่จะมีผลงาน One Hit Wonder แต่การทำงานสายนี้ต้องอาศัยความมีวินัย ความตั้งใจ และการสะท้อนตัวตนผ่านผลงานอย่างต่อเนื่อง

“โอกาสเข้ามาเรื่อย ๆ แต่เหมือนเราเป็นดาวดวงหนึ่งบนฟ้า แล้วดาวมีเยอะมาก ไม่รู้ว่าเขาจะเห็นเราไหม เรารู้แค่เราต้องทำไปเรื่อย ๆ”

หนึ่งในผลงานที่หลายคนอาจไม่รู้ คือ ปอมเคยเป็นคนไทย ผู้อยู่เบื้องหลังโปสเตอร์รางวัลออสการ์ปี 2015 วาดดอกกุหลาบเพื่อนำพาแฟนหนังไปสู่รางวัลออสการ์ที่พวกเขารอคอย

จึงอาจได้บอกว่า ประสบการณ์ทั้งหมดที่อังกฤษจึงไม่ใช่แค่การสร้างอาชีพ แต่เป็นการหล่อหลอมตัวตนของปอมในฐานะศิลปินคนหนึ่ง ก่อนที่ชีวิตบทใหม่ของเธอจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

กลับบ้านมาสร้างสตูดิโอแห่งความสุข

10 ปี คือ ช่วงเวลาที่ปอมเรียนและทำงานอยู่ที่ประเทศอังกฤษ

ปี 2015 เป็นปีที่เธอกลับมาอยู่ประเทศไทยเต็มตัว ไม่นาน ปอมก็เปิดสตูดิโอเล็ก ๆ ของตัวเอง ชื่อ ‘Happy People Studio’ (แม้วันแรกจะชื่อว่า Happy Pomme Studio) ทำงานกราฟิก มีผลงานที่เราอาจเคยคุ้นตาอย่าง ‘ฉลากน้ำตรา PURRA’

“เราเปิดมันขึ้นมาในรูปแบบบริษัทเพื่อให้น้อง ๆ มีสวัสดิการทางสังคม แต่พอคนมาอยู่เยอะขึ้นก็เปลี่ยนชื่อบริษัทจาก Happy Pomme เป็น Happy People Studio เพราะเราไม่อยากมีความสุขคนเดียว

“ตอนนี้ปอมรู้สึกว่าทีมกำลังเล็กและน่ารัก แล้วก็เป็นทางที่ปอมอยากไป ไม่ได้ต้อง operate แบบองค์กรใหญ่ แต่ก็พอจะมีกฎระเบียบคร่าวๆ  กรอบบาง ๆ ที่ยังทำให้เราวิ่งเล่นได้อย่างสบายใจอยู่”

ตอนนี้ Happy People Studio เป็นสตูดิโอที่ขยายจากงานกราฟิกมาทำงานตกแต่งภายใน และอุปกรณ์ตกแต่งบ้าน รวมไปถึงงานก่อสร้างบางส่วน เพื่อให้งานภาพประกอบเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคน

“Motto เกือบ 10 ปีที่ผ่านมา คือ การ Expand the use of Illustration into Everyday Life of People ปอมอยากจะขยายการใช้ภาพประกอบเข้าไปสู่ชีวิตของคน โดยที่ภาพประกอบที่ปอมขยายเข้าไป ปอม make sureว่ามันเป็น Joyful Illustration

“เดี๋ยวนี้ปอมจะวาดรูปก็ต่อเมื่อปอมสุข ทุกวันนี้ โลกวุ่นวายมากแล้ว เราก็เลยอยากที่จะวาดสิ่งที่มันดู abstract มองไปแล้วมีความสุข ไม่ต้องเป็น figurative แต่ว่าเห็นภาพนี้แล้วรู้สึกกับมัน”

เราไม่ใช่คนที่เก่งที่สุดในโลก

กว่าจะเป็น Pomme Chan ที่คนในแวดวงศิลปะรู้จักเหมือนทุกวันนี้ ปอมเล่าว่า ระหว่างทางเธอใช้มือจนหมอเคยบอกว่าอาจวาดรูปไม่ได้อีก และการเป็นคนไม่น่ารักในความสัมพันธ์ เพราะทุกครั้ง เธอเลือกให้งานมาเป็นอันดับ 1 เสมอ

“ระหว่างทางแลกอะไรมาบ้าง เยอะมาก เราใช้ร่างมาเละเทะมาก แลกกับความสัมพันธ์ในชีวิต ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์กับครอบครัว ความรัก หรือเพื่อน จะถูกเวลาของงานแย่งไปเสมอ

“อันดับหนึ่งที่ปอมเลือก คืองานมาตลอดชีวิต แล้วทุก ๆ ครั้งที่มีความสัมพันธ์ มันก็เลยพังไปด้วยเหมือนกัน เรากลายเป็นผู้หญิงที่ไม่น่ารักในความสัมพันธ์ขึ้นเรื่อย ๆ  เราจะเก็บงานมาทำที่บ้าน มันเป็นแบบนี้หลาย ๆ ครั้ง แล้วมันก็ไม่เวิร์ค”

วันนี้ปอมมีชีวิตรักที่ดี และมีเวลาในการมอบให้ควาสุขของตัวเอง แต่ปอมก็มองว่า นั่นเป็นเพราะ ปอมทำงานมาแล้วผ่านจุดสูงสุดของอาชีพ ทำให้มีเวลามากพอที่จะไปโฟกัสเรื่องงานแทน ‘งาน’

ชีวิตของเธอในปัจจุบัน งานเลยไม่ใช่ความสำคัญอันดับ 1 อีกต่อไป

“ปอมเลือกชีวิตของตัวเองได้ เพราะเคยเลือกงานแล้วประสบความสำเร็จ เพราะถ้าไม่เคยรู้สึก complete ตรงนั้น เราจะไม่รู้เลยว่าชีวิตยังมีทางเลือกอื่นอยู่”

แล้วเธอยังบอกอีกว่า ตลอด 23 ปี การวาดรูปยังคงเป็นอาชีพและกิจกรรมที่ดึงเธอออกจากห้วงเวลาที่มืดมิดและได้พูดคุยกับตัวเองผ่านปลายพู่กันและสีสันบนผืนผ้าใบอยู่ทุกวัน

“ช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา มันก็มีบางช่วงที่ปอมอยู่ในความมืดของชีวิต แล้วปอมรู้สึกว่าการวาดรูป มันดึงเราออกมา กลายเป็นว่าเราถ่ายทอดความรู้สึกอยู่แล้วผ่านงาน เราเลยไม่ค่อยมีตะกอนที่มันเหลืออยู่ข้างใน” 

แล้วถึงจะเป็นรุ่นพี่ในวงการแล้ว แต่ปอมก็ยังคงเชื่อว่า หัวใจสำคัญของการเป็นศิลปิน คือ การเป็นตัวเอง โดยไม่วิ่งตามกระแสของใคร

“เราอยากจะเป็นคนวาดภาพศิลปะที่มีความรู้สึก ต่อให้มันไม่ฮิต หรือว่ามันไม่ได้ราคาดีสูง ปอมก็จะทำมันต่อ”

ช่วงเวลาที่ผ่านมาในฐานะประกอบ ปอมยังอยากตื่นมาวาดรูปทุกวัน และไม่เคยคิดจะหยุดวาดรูป เธอก็ยังคงทำงานของตัวเอง รับผิดชอบ และทำทุกผลงานให้ดีที่สุด

“ปอมคิดว่า คนเก่งแพ้คนขยัน และคนรับผิดชอบ ปอมก็ยังเป็นคนเดิมที่คิดว่าปอมไม่ได้เก่งที่สุดในไทยและในโลก งานปอมอาจจะไม่ได้สวยซาบซึ้งที่สุด แต่เมื่อไหร่ที่ส่งงานมาให้ทีมปอมทำ เราจะรับผิดชอบ และ make sure ว่านี่คือ The best ที่เรา deliver ได้”

เพราะงานศิลปะเป็นตัวตน เป็นการสะท้อนความรัก และเป็นเครื่องมือที่ทำให้ปอมกลับมาเรียนรู้หัวใจตัวเอง ผ่านลายเส้นที่ไม่เคยหยุดเดินไปพร้อมกัน

 

ภาพ : ดำรงฤทธิ์ สถิตดำรงธรรม, Pomme Chan