21 ก.ย. 2568 | 17:00 น.
อับดุล มาลิก : ครูคณิตศาสตร์ ว่ายน้ำไปสอนหนังสือเด็กกว่า 20 ปี และไม่เคยขาดสอนแม้แต่วันเดียว
อับดุล มาลิก (Abdul Malik) ครูคณิตศาสตร์ในรัฐเกรละ ประเทศอินเดีย ว่ายน้ำข้ามแม่น้ำไปสอนหนังสือทุกวันเป็นเวลากว่า 20 ปี และไม่เคยขาดสอน
KEY
POINTS
ตั้งแต่ปี 1994 ‘อับดุล มาลิก’ (Abdul Malik) คุณครูสอนวิชาคณิตศาสตร์ โรงเรียนประถมมุสลิมแห่งปาดินจัตตูมูริ (Padinjattumuri) มาลัปปุรัม รัฐเกรละ ในวัย 42 ปี ไม่เคยหยุดสอนแม้แต่วันเดียว เพราะเขาอยากให้เด็ก ๆ เติบโตขึ้นไปมีอนาคตที่ดี และการจะมีอนาคตเช่นนั้นได้ คงหนีไม่พ้นเรื่องการศึกษา
พ่อของครูมาลิกจากไปตั้งแต่เขายังเด็ก มีเพียงคำสอนเดียวของพ่อคือ อย่าละทิ้งการเรียน เขาเติบโตมาในความดูแลของลุงซึ่งเป็นอิหม่าม ลุงแนะนำให้เขาฝึกเป็นครูหลังจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 เพราะคิดว่าจะเพิ่มโอกาสในการได้งานทำ
และแล้วในปี 1993 มาลิกก็ได้งานเป็นครูอย่างที่หวัง โดยได้รับเงินเดือนเดือนละ 1,350 รูปี แต่แล้วก็เกิดปัญหาใหญ่ เมื่อโรงเรียนที่เขาสอน ถูกห้อมล้อมไปด้วยแม่น้ำคาดาลุนดีถึงสามด้าน ทำให้เขาต้องเดินทางเกือบ 3 ชั่วโมงโดยรถบัสเพื่อไปโรงเรียน แม้ระยะทางจะสั้นเพียง 12 กิโลเมตรก็ตาม
เพื่อให้มาถึงโรงเรียนเริ่มในเวลา 10.30 น. ครูมาลิกต้องเริ่มวันด้วยการเดินหนึ่งกิโลเมตรไปป้ายรถเมล์ตั้งแต่ 8 โมงเช้า และต้องต่อรถบัสสองคัน ซึ่งทั้งสองคันก็มีคนขึ้นเต็มตลอด
หลังเลิกเรียนเวลา 16.30 น. ครูมาลิกก็ต้องเดินทางโดยรถบัสที่กินเวลานานเป็นชั่วโมงกว่าจะถึงบ้าน ทั้ง ๆ ที่มีระยะเวลาแค่สิบกว่ากิโลเมตรเท่านั้น เขาใช้ชีวิตอยู่แบบนั้นได้ราวหนึ่งปี กระทั่งเพื่อนร่วมงานเริ่มมองเห็นความอ่อนล้าของครูมาลิก จึงเริ่มให้คำแนะนำบางอย่างที่เปลี่ยนชีวิตการทำงานให้กลับมาสดใสอีกครั้ง
“กว่าจะถึงบ้านผมก็หมดแรง รถบัสมีน้อยมาก ถ้าพลาดต้องรออีก 30–45 นาที”
วันหนึ่งขณะที่เดินไปป้ายรถบัส ครูสอนอาหรับจากโรงเรียนเดียวกันเข้ามาถามไถ่ความเป็นไปของครูมาลิก ก่อนจะให้คำแนะนำว่า ครูมาลิกควรลองว่ายน้ำกลับบ้านดูนะ
“ทำไมคุณต้องเสียเวลาเดินทางด้วยรถบัสขนาดนี้ ผมมีฟาร์มอยู่อีกฝั่งของแม่น้ำใกล้บ้านคุณ ทุกครั้งที่มาฟาร์ม ผมก็ว่ายน้ำข้ามมา”
ครูสอนอาหรับยังบอกครูมาลิกอีกว่า ระยะทางระหว่างสองฝั่งแม่น้ำ มีเพียงหนึ่งกิโลเมตรเท่านั้น และนั่นไม่ใช่เรื่องยากที่จะว่ายน้ำมาโรงเรียนเลย
บ่อยครั้งที่เขาเห็นครูอาหรับว่ายน้ำ หอบเอากล้วยจำนวนมากมาโรงเรียน พร้อมใช้ห่วงยางคาดลำตัวช่วยให้ลอยน้ำ โดยใช้มือเพียงข้างเดียวว่าย อีกข้างก็ยกกล้วยไว้เหนือผิวน้ำ
วันหนึ่งครูมาลิกตัดสินใจกลับบ้านพร้อมครูอาหรับ ด้วยการว่ายน้ำข้ามแม่น้ำ โดยใช้ห่วงยางเช่นเดียวกัน ราวกับสวรรค์เปิดทาง เมื่อเขาค้นพบว่านี่แหละ คือสิ่งที่ตามหา นับแต่นั้นมา ครูมาลิกก็ว่ายน้ำไปโรงเรียน และทุกครั้งที่ว่ายน้ำมาทำงาน เขามักถือปิ่นโต รองเท้า นำหนังสือใส่ถุงพลาสติก และร่มไว้ในมือเดียวที่ยกขึ้นเหนือน้ำ
“ตอนแรกผมก็ลังเล เพราะแม่น้ำเชี่ยวมาก และการว่ายทวนกระแสน้ำค่อนข้างลำบาก ช่วงมรสุมยังมีงูในแม่น้ำ แต่ใช้เวลาเพียง 15–20 นาทีถึงอีกฝั่ง หลังเลิกเรียนครึ่งชั่วโมงก็ถึงบ้าน”
อีกฝั่งของแม่น้ำ ครูมาลิกมีโขดหินสำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้าและมัดห่วงยางไว้กับก้อนหินเล็ก ๆ ตอนเย็นก็ทำแบบเดิม ที่ฝั่งบ้านเขาจะฝากห่วงยางไว้ที่บ้านใกล้ ๆ แล้วเดินกลับบ้าน นับตั้งแต่เริ่มว่ายน้ำไปทำงาน เขาออกจากบ้าน 9.30 น. และถึงอีกฝั่งของแม่น้ำ 10.00 น. เขาตรงเวลามากเสียจนคนในชุมชนพูดกันว่า “ครูถึงฝั่งแล้ว แปลว่าตอนนี้ 10 โมงแน่ ๆ”
หลังจากนั้น นักเรียนก็เริ่มเรียกเขาว่า Tube Master! ฉายาตลก ๆ ที่เขาได้รับเพราะใช้ห่วงยางรถยนต์คาดเอวเพื่อพยุงตัว นอกจากนี้ ครูมาลิกยังใช้โอกาสนี้ สอนเด็ก ๆ ตั้งแต่เกรด 5 ขึ้นไปว่ายน้ำ เขาเชื่อเสมอว่านี่คือทักษะชีวิตที่สำคัญ
ตลอดเวลาที่เขาเริ่มว่ายน้ำในแม่น้ำ ปัญหาที่เขามักพบเจอมาโดยตลอดคือ ‘ขยะ’ เขาจึงเริ่มหันมาให้ความสำคัญด้านสิ่งแวดล้อมไปในตัว เพราะไม่อยากเห็นแม่น้ำที่สวยงามเช่นนี้เสื่อมโทรม หลังจากนั้น ครูมาลิกมักพานักเรียนออกไปทำกิจกรรมเก็บขยะและกำจัดขยะพลาสติกในแม่น้ำอยู่เป็นประจำ การทำเช่นนี้ไม่เพียงช่วยฟื้นฟูแม่น้ำ แต่ยังปลูกฝังความรับผิดชอบต่อสิ่งแวดล้อมให้เด็ก ๆ ด้วย
“เราควรหลีกเลี่ยงการทำให้แม่น้ำสกปรก เพราะธรรมชาติเป็นของขวัญอันยิ่งใหญ่จากพระเจ้า” เขามักบอกกับเด็กนักเรียนเช่นนี้เสมอ
การหันมาให้ความสำคัญต่อสิ่งแวดล้อมของครูมาลิก ได้รับการยกย่องจาก เอส. ราชีฟ (S. Rajeev) เจ้าหน้าที่การศึกษาประจำเขต โดยกล่าวชื่นชมถึงครูมาลิกว่า “ครูมาลิกเป็นแบบอย่างที่ดี ไม่เพียงเพราะความทุ่มเทต่อการสอน แต่ยังรวมถึงการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม เขาสร้างแรงบันดาลใจทั้งนักเรียนและครู”
ขณะเดียวกัน โซเชียลมีเดียและสื่อท้องถิ่น ต่างกลับมาเล่าเรื่องของเขาอีกครั้ง ทำให้เกิดการถกเถียงเกี่ยวกับการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานและการสนับสนุนครูในพื้นที่ห่างไกล
“ช่วงแรก ๆ มีคนมามุงดูเยอะมาก รวมถึงนักเรียนมายืนดูผมว่ายน้ำ พวกเขาตื่นเต้นกว่าผมอีก คนจะมาหยุดถามผม ‘ครูถึงเวลาเปลี่ยนห่วงยางหรือยัง มาซื้อร้านผมสิ’”
แต่ต่อมา ความตื่นเต้นค่อย ๆ หายไป ทุกวันนี้ไม่มีใครมองว่าเรื่องที่ครูคณิตว่ายน้ำข้ามแม่น้ำมาโรงเรียนเป็นเรื่องแปลกอีกแล้ว
เรื่อง : วันวิสาข์ โปทอง
อ้างอิง
