เลือด เหงื่อ น้ำตา และเสียงเพลง มนุษย์ทุกคนคือพลังของ ‘Lomosonic’

“หัวใจฉันยังเต้นเตือนทุกครั้งว่ายังหายใจ ทุกคราวที่มีน้ำตาก็แค่กอดมันเอาไว้ ว่ากูยังไม่ตาย!”

ส่วนหนึ่งของท่อน Hook เพลง ‘HARD MODE’ เพลงร็อกทะลุทะลวงโสตประสาทผู้คน - เหมาะสมเป็นอย่างยิ่งที่จะเป็นตัวแทนคำบรรยายสั้น ๆ กระชับ ๆ ถึง รายละเอียดของคอนเสิร์ต LOMOSONIC HUMAN POWER CONCERT ได้เป็นอย่างดี

และนี่ถือเป็นหนึ่งตัวแทนถ้อยคำนับล้าน ๆ คำ ริฟฟ์กีตาร์ หลาย ๆ สิบริฟฟ์ของวง ‘LOMOSONIC’ ที่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่งที่จะใช้เป็น เพลงเปิด คอนเสิร์ตใหญ่ของวงร็อกวงนี้

นี่อาจไม่ใช่คอนเสิร์ตใหญ่ครั้งแรกของ LOMOSONIC แต่ครั้งนี้ ถือว่าพวกเขา เตรียมอาวุธมาเต็มสรรพกำลัง ขนทุกอย่างมาเต็มคลังแสงเพลง และพร้อมจะสาดอาวุธพุ่งทะลวงเข้าใส่หัวใจของคนฟังผู้มีใจรักในเสียงดนตรีแบบหนักหน่วง และแฟนเพลงหลายพันคน พร้อมที่จะระเบิดพลัง ปล่อยความอัดอั้นทุกอย่างที่มีในชีวิตทิ้งไป พร้อม ๆ กับพวกเขา ตั้งแต่เพลงแรกโดยฉับพลันทันทีทันใด

ทุกนาที ที่ผ่านไปในแต่ละเพลง เร่งเร้า ริฟกีตาร์ทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อตรง ต่อหัวใจคนที่รักเพลงร็อก ส่วน พาร์ทริทึ่มยังคงเดินเกมอย่างหนักแน่น มั่นคง สม่ำเสมอ ขณะที่ เนื้อร้อง บวก เสียงร้องของพี่บอย โลโม เป็นหัวหน้าหน่วยทะลวงฟัน  

Setlist ที่ไม่มีเบรก - ไม่มีผ่อน 

Setlist เพลงคอนเสิร์ตครั้งนี้ ถูกออกแบบเหมือนการแข่งรถทางตรง ไม่มีเบรก ไม่มีผ่อน เร่งเครื่องตั้งแต่ต้น พอถึงโค้งสี่ก็ตัดเข้าเกียร์ห้า—พี่เอ๋ อีโบล่า พุ่งขึ้นเวทีใน ‘เพชฌฆาตพายุนางฟ้า’ เสียงเครื่องยนต์ของวงและเสียงว้ากโหด ๆ เหมือนท่อไอเสียที่ระเบิดไฟ คนที่มาช้าเหมือนเพิ่งขับเข้ามาตอนขบวนรถซิ่งทิ้งควันไปแล้ว

ต่อมา เพลงฮิตถูกใส่กลางโชว์เหมือนไนตรัส เร่งเร้าหัวใจคนฟัง —ส่งเธอได้เท่านี้, หมดรัก, เพราะความรักมันไม่เลือกเวลาเกิด, ฉันไม่คุ้นเคยกับความเหงา ทุกเพลงคือการกดคันเร่งทะลุขีดจำกัด คนดูทั้ง ธันเดอร์โดม กลายเป็นสนามแข่งที่เสียงกรีดร้องแทนเสียงเครื่องยนต์ (น่าเสียดายที่เร่งแรงเร้าใจขาดนี้ แต่ขาดเพลง นักซิ่งเจ้าน้ำตา)

ส่วนแขกรับเชิญคนถัดไป สร้างร่องรอยความประทับใจและกลมกล่อมมากที่สุด นั่นคือ- ไม้เมือง ศิลปินถิ่นเหนือ ลูกทุ่งเพื่อชีวิต-ล้านนา อย่างที่ไม่อาจปฏิเสธได้ โดยคอนเสิร์ตนี้ จัดวาง ศิลปินไม้เมือง จัดวางอย่างพอดี

ทะเลดาวในร็อกคอนเสิร์ต 

โดยใส่ไว้ในกลางโชว์ กับบทเพลง ‘ยังไม่กลับ’ ซึ่งเป็นเพลงใหม่ของวงซึ่งเพิ่งปล่อยไปได้ไม่กี่เดือน และอีกเพลงคือ ‘อย่าปล่อยมือ’ ของไม้เมือง ซึ่งเพลงนี้ สามารถเปลี่ยนฮอลล์คอนเสิร์ตร็อก ให้กลายเป็น ‘ทะเลดาว’ จากแสงแฟลชมือถืออย่างเหลือเชื่อ ความสวยงามแบบนี้ไม่เรียกร้องให้ใครมองเห็น ... แต่มันมา ‘ถูกที่ถูกเวลา’ อย่างพอเหมาะเหลือเกิน

ส่งต่อ DNA จากอินดี้ร็อกสู่โพสต์ร็อก 

ขณะที่ แขกรับเชิญ สุดท้าย, Lomosonic เลือกให้ วงพรู Pru วงอินดี้ร็อกระดับตำนานของไทย ในช่วงยุค 2000s มาร่วมแสดงฝีมือด้วยกันถึง 4 เพลง, โปรด (เพลงนี้ ถือเป็นกิมมิก Easter egg เล็ก ๆ ด้วย เพราะวง Lomosonic ก็มีเพลงชื่อ ‘โปรด’ เหมือนกันกันกับวง Pru ), แค่, ทุกสิ่ง, ก่อนที่จะจบด้วยเพลง ‘อยากจะรักแค่ไหน’ เพลงจังหวะ Medium จากช่วงเวลายุคแรก ๆ ของวง ซึ่งทำให้ ทั้งพี่น้อย และบอย นักร้องนำทั้ง 2 ได้วาดลวดวาย ใช้สองเท้าร่ายรำตามสไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์แบบ ‘พี่น้อย’ ซึ่งมีมากว่า 20 ปีแล้ว, พร้อมทั้งจบพาร์ทนี้ ด้วยการที่ทั้งคู่ กระโจนทะยาน ‘บอดี้เซิร์ฟ’ ใส่เข้าไปในกลุ่มคนดูหน้าเวที เสมือนว่าตรงนั้น เป็นที่นอนนุ่ม ๆ โดดลงไปตรงนั้นเป็นแบบไม่กลัวเจ็บใด ๆ

ใน Part สุดท้าย เพลงถูกวางเรียงเพื่อระเบิดพลังครั้งใหญ่—ขอ, ดอกไม้ไฟ, เก็บไว้—ก่อนปิดกล่องความเดือดด้วย ใครจะหยุดความเหงา อันเป็นซิกเนเจอร์ของวง ช่วงนั้นเอง บอย ถอดเสื้อกระโจนบอดี้เซิร์ฟอีกรอบทันทีที่ตะโกน “มึงโดด กูโดด!” เสียงสะท้อนจากนักร้องนำผู้ไม่เคยหมดแรง คนเดียวกับที่วิ่งรอบฮอลล์และปีนสแตนด์ขึ้นลงมาหลายครั้งตลอดโชว์

ในช่วงเวลา ที่ ยืนบนมือฝูงชนได้ ด้วยท่า แฮนสแตนด์ ได้ ฉับพลันทันใดและเร็วเท่าความคิด! . .. บอย โลโม ก็ประกาศด้วยความ ภาคภูมิใจแต่แฝงเร้นไปด้วยความถ่อมตัวอยู่ในทีว่า “วงดนตรี วงนี้มีชื่อว่า Lomo...Sonic...Lomo...Sonicccccc!” 

เข้าใจ เห็นใจ หัวใจ มนุษย์ทุกคน 

ขณะที่ ในพาร์ท Encore, ต้องขอชื่นชมศิลปินอย่างวง LOMOSONIC ที่ให้เครดิตและ ‘ให้ใจ’ กับ ‘ทีมงาน’ ทุกคนทุกฝ่าย ไล่เลียงตั้งแต่การอ่านชื่อทีมงาน บนเวที พร้อม ๆ กับการ  Standing Ovation รวมถึง การขนเครื่องดนตรี มาเล่น อย่างใกล้ชิดคนดู เพราะพวกเขาถือว่า การที่จะฝ่าฟันเส้นทางสายตัวโน้ตมาได้ขนาดนี้ พวกเขาเองก็มีจุดกำเนิดมาจากการเป็น ‘คนฟังเพลง’

และสุดท้าย Lomoโบกมือ-ส่งคนกลุ่มสุดท้ายที่ยังอยู่กันอย่างเหนียวแน่น กลับบ้านไปด้วย ความจริงใจจากพวกเขา ด้วยบทเพลง ‘ขอ’

ค่ำคืน 20 ก.ย. ที่ธันเดอร์โดม ไม่ใช่แค่เป็นคอนเสิร์ตใหญ่ของ Lomosonic วงโพสต์ร็อกที่ยืนหยัดในวงการมาเกิน 15 ปี

มันไม่ได้มีแค่เสียงดนตรี  - มันไม่ได้มีแค่ เสียงกีตาร์ที่ทะลุทะลวง

แต่มันมีเลือด เหงื่อ น้ำตา และพลังที่แลกกันตรง ๆ—ดิบ เข้ม และจริงเกินกว่าจะอธิบายเป็นคำพูด คอนเสิร์ตนี้ย้ำอีกครั้งว่า LOMOSONIC เชื่อในสิ่งที่พวกเขาทำ เชื่อในพลังของมนุษย์ทุกคน

และ หัวใจทุกคนยังเต้นเตือนทุกครั้งว่ายังหายใจ ทุกคราวที่มีน้ำตาก็แค่กอดมันเอาไว้  และบอกตัวเองไว้เสมอว่า...กูยังไม่ตาย!

 

เรื่อง: วิเวียน 

ภาพ: เพจเฟซบุ๊ก Lomosonic