'Wonderland' หนังที่ว่าด้วยการใช้ AI แทนคนที่จากไป เพื่อบอกว่า ตราบใดที่เราจำได้ เขาจะไม่หายไป

Wonderland คือ บริการที่ทำให้ทุกอย่างที่คุณต้องการเป็นจริง เมื่อคุณหมดลมหายใจ

ในโลกของ Wonderland เทคโนโลยี AI จะมาแทนตัวตนของคุณที่จากโลกนี้ไป อยู่เป็นเพื่อน อยู่เป็นแฟน อยู่เป็นหลาน อยู่เป็นพ่อ อยู่เป็นทุก ๆ อย่างให้ชีวิตคนเป็นเดินต่อไปได้

นี่คือภาพยนตร์สัญชาติเกาหลีที่เล่าเรื่องผ่านมนุษย์และเทคโนโลยีผ่าน 3 เรื่องราว คือ ความรักของแอร์โฮสเตสกับแฟนที่นอนไม่รู้สึกตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ความห่วงใยของยายกับหลาน และความผูกพันของแม่กับลูก

เป็น 3 เรื่องราว ชวนเราตั้งคำถามว่า เทคโนโลยีจะเป็นหนึ่งในเครื่องมือที่พาเราไปเจอกับคนรักที่จากไปอีกครั้งได้หรือไม่ 

แล้วเมื่อเราได้สัมผัสประสบการณ์รูปแบบนั้นสักครั้งในชีวิตแล้ว เราจะยังยึดติดกับโลกเสมือนว่า เขายังคงมีชีวิตอยู่ หรือ เราจะปิดเทคโนโลยี แล้วมายอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตจริง

แต่บทความนี้จะชวนสำรวจเฉพาะเรื่องความผูกพันของแม่กับลูกที่เป็นเรื่องราวสะท้อนว่า ต่อให้เทคโนโลยีจะพัฒนาไปมากแค่ไหน ตราบใดที่เราจดจำได้ เขาคนนั้นก็จะไม่หายไป

/บทความนี้เปิดเผยเนื้อหาบางส่วนของภาพยนตร์ Wonderland (2023)/

แม่ที่อยากเป็นเพื่อนกับลูก

“ฉันอยากเป็นเพื่อนกับลูกเสมอมา”

นี่เป็นความปรารถนาของ ‘ไป๋ลี่’ หนึ่งในผู้ใช้บริการ ‘Wonderland’ ระหว่างที่เธอกำลังรักษาตัวที่โรงพยาบาล เธอเป็นคุณแม่ลูกหนึ่งอยู่ที่เกาหลีกับแม่และ ‘เจีย’ ลูกสาวคนเดียวของเธอ

เอาเข้าจริง ถึงปากจะบอกว่าอยากเป็นเพื่อนลูก แต่ตอนที่ไป๋ลี่มีลมหายใจ เธอกลับทำภารกิจล้มเหลวทุกครั้ง เธอคือนักธุรกิจที่บ้างานจนลืมมอบเวลาให้กับครอบครัว

ลูกสาวเธอไม่มีความสุข และรอคอยแม่อยู่ทุกวัน

เธอจึงอยากเป็นแม่คนใหม่ ถึงตัวจะไม่ได้ใกล้กัน แต่อย่างน้อยก็ทำให้ลูกสาวที่ไม่เคยยิ้ม กลับมามีความสุขและยิ้มไปพร้อมกับเธอ

ไป๋ลี่คนใหม่ ไม่ใช่นักธุรกิจ แต่เธอเป็นนักโบราณคดีที่ต้องไปทำงานและอาศัยอยู่แถบทะเลทราย และเป็นเพื่อนที่ดีให้กับลูก และลืมไปว่า ณ ตอนนี้ ช่วงเวลานี้ เธอคือคนที่ตายไปแล้ว

ไป๋ลี่คนนี้จึงเป็นคนที่เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ลูกฟัง โทร.หาเช้า โทร.หาเย็น บอกรักลูก และกล้าที่จะขอโทษลูกตรง ๆ 

เธอกับลูกจึงไม่เคยนึกถึงวันที่ต้องลาจากกันเลยสักครั้ง

ความจริงที่ต้องยอมรับ

ถึงความสัมพันธ์แม่ลูกจะค่อย ๆ ก่อตัว ใกล้กัน และแน่นแฟ้นกันมากขึ้น แต่ดูเหมือนความสุขนี้จะทำให้คุณยายหรือแม่ของไป๋ลี่ที่รู้เรื่องราวทั้งหมดหนักใจมากที่สุด เพราะเธอไม่อยากให้หลานตัวน้อนต้องเสียใจและผิดหวัง

ก่อนที่เรื่องจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ คุณยายก็เลือกที่จะตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ยุติการใช้บริการ ‘Wonderland’ และตัดสินใจพาเจียกลับจีน

เมื่อไป๋ลี่รู้เรื่อง ก็ไม่ยอม แต่ก็ยังตอบแม่ด้วยน้ำเสียงเรียบและอบอุ่น หลังจากแม่บอกว่า ที่เกาหลีไม่มีใคร กลัวหลานจะเหงาว่า  “ทำไมจะไม่มี มีหนูอยู่ทั้งคน รอจนกว่าหนูจะกลับไปนะคะ”

ประโยคของลูกที่ทำให้แม่น้ำตาไหลจนโพล่งความรู้สึกในใจออกมา “รอเหรอ แกจะกลับมาเมื่อไหร่ แกจะกลับมาได้ยังไง”

และดูเหมือนอีกคนที่จะต้องใช้พลังใจอันแรงกล้า ก็คือ ‘เจีย’ ลูกสาวตัวน้อยที่รอโทรศัพท์จากแม่ทุกวัน

“หนูจะไปหาแม่” “แม่ยุ่งอะไร แม่คุยโทรศัพท์กับหนูทุกวันเลย” และ “ไม่ไป หนูจะหาแม่” สารพัดคำพูดจากหลานสาวที่บอกยาย เมื่อไม่เจอแม่หลาย ๆ วัน

เรื่องราวพาผู้ชมอย่างเราไปจนถึงจุด climax ของเรื่อง เมื่อไป๋ลี่ รู้ว่าเจียหายไปจากสนามบิน และพยายามทำทุกอย่างเพื่อไปช่วยเจียให้สำเร็จ

แต่ก็วนรถอยู่ท่ามกลางทะเลทราย หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะสิ่งที่ไป๋ลี่ต้องการอาจเป็นเพียงการได้บอกลาครอบครัวเป็นครั้งสุดท้าย

ความต้องการอันแรงกล้าที่เทคโนโลยีก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้ 

ตราบใดที่เราจดจำได้ เขาคนนั้นจะไม่หายไป 

ท่ามกลางความโกลาหลของเรื่องราวทั้งหมด

AI ไป๋ลี่ที่ไม่รู้ว่าตัวเองตายไปแล้ว ก็ต้องยอมรับความจริงเช่นกัน ว่านี่ไม่ใช่ความฝันแต่เป็นเรื่องจริง

เรื่องจริงที่ว่าเธอเป็นเพียงเทคโนโลยีที่สร้างขึ้นมา เรื่องจริงที่ว่าเธอไม่สามารถเจอลูกตัวจริงได้อีกแล้ว

ดังนั้น เมื่อทุกอย่างจบลง ไป๋ลี่ก็เลือกที่จะบอกลูกตรง ๆ เธอไม่ได้ทำเพื่อใคร แต่ทำเพื่อให้ลูกตัวน้อยของเธอเติบโต และรู้ว่าแม่จะคอยเป็นกำลังใจให้อยู่เสมอ

ในฐานะคนดู บทสนทนาดังต่อไปนี้ ทำให้เราเห็นว่า ไป๋ลี่รักลูกมากแค่ไหน และไป๋ลี่ไม่ได้มองว่าลูกเป็นเด็กที่ต้องปกปิดความจริง แต่เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่จะต้องก้าวข้ามความเจ็บปวดนี้ไปให้ได้

ระหว่างที่เดินจับเทคโนโลยี Wonderland เดินไปมา ไป๋ลี่พูดกับลูกว่า “แม่อยู่สนามบินจ้ะ”

“แม่อยู่ไหน ทำไมหนูไม่เห็นแม่” เจียบอกพร้อมหมุนมือถือหาแม่ ขณะที่ภาพสะท้อนให้เห็นว่าสองแม่ลูกอยู่ที่เดียวกันในโลก 2 ใบ

คนหนึ่งอยู่บนโลกความจริง อีกคนอยู่อีกโลกมัลติเวิร์ส

สุดท้ายไป๋ลี่ก็บอกลูกตรง ๆ ว่า “แม่ตายแล้วนะ” 

เจียหันหายาย แววตาแอบเศร้า คิดอยู่พักหนึ่ง เจียก็ตอบแม่ไปว่า “แต่ยังไง แม่ก็ช่วยอ่านหนังสือสามเล่มให้หนูฟังได้หรือเปล่า”

“ได้สิ”  แม่ตอบไม่คิด

เพื่อให้ลูกแข็งแกร่ง และยิ้มได้ ไป๋ลี่บอกประโยคสุดท้ายกับลูกว่า “ตอนนี้หนูโตแล้วใช่ไหม อยู่คนเดียวได้แล้วสิ แล้วหนูต้องทำไง”

แทนที่จะร้องไห้ เจียตอบแม่ด้วยรอยยิ้ม “หนูรู้ กินให้ดี ๆ นอนให้ดี ๆ”

เพราะสุดท้าย “ตราบใดที่เราจดจำได้ เขาคนนั้นจะไม่หายไป” เหมือนที่เจียจะจดจำแม่ตลอดไป